Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Τροφή για σκέψη

Με αφορμή τη συγκέντρωση στο κέντρο και την ψήφιση του μνημονίου 2 θέλω να θίξω κάποια θέματα τα οποία με προβλημάτισαν και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν.
Ήμουν και εγώ ένας από τις πολλές χιλιάδες Έλληνες που κατέβηκαν στο κέντρο την Κυριακή σε μια προσπάθεια να αποτρέψουμε το αναπότρεπτο και επειδή ήθελα να έχω μια σφαιρική άποψη των γεγονότων, γύρισα ολόκληρο το κέντρο - από την Ομόνοια, το Μοναστηράκι και το Σύνταγμα, μέχρι και το Κολωνάκι- . Περνώντας απ'όλα τα σημεία αντίκρυζες και διάφορα σκηνικά. Ωστόσο, κάποια από αυτά μου έκαναν τρομερή εντύπωση.
          Αρχικά, το πρώτο που παρατήρησα ήταν κάτι πολύ λυπηρό και απογοητευτικό και αφορά τον κόσμο που μαζεύτηκε στο κέντρο. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν και νέοι ένα μεγάλο ποσοστό από τους συγκεντρωμένους ήταν οικογένειες ή και άνθρωποι άνω των 30. Γεγονός που με έκανε να σκεφτώ, πού είναι η υπόλοιπη νεολαία, πού είναι οι υπόλοιποι νέοι που τους καταστρέφουν το μέλλον, και γιατί δεν προσπαθούν έστω με την παρουσία τους να κάνουν κάτι;
          Συνεχίζοντας την πορεία μου, και μην έχοντας καταφέρει να απαντήσω στο προηγούμενο ερώτημα μου, φτάνω στην οδό Πανεπιστημίου. Εκεί, αναρχικοί καίνε μια τράπεζα αλλά το περίεργο είναι άλλο, ο κόσμος τους χειροκροτεί και τους επικροτεί. Ο ίδιος κόσμος που συνήθως έτρεχε όταν έβλεπε "κουκουλοφόρους και αναρχικούς", τώρα τους επιδοκιμάζει. Αυτό, γινόταν ακόμα εντονότερο όταν στον ορίζοντα άρχισαν να φαίνονται οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Από τη μία οι λεγόμενοι αναρχικοί με κρυμμένα τα πρόσωπα τους να πετάνε μάρμαρα και να βρίζουν και από την άλλοι απλοί άνθρωποι ανεξαρτήτου ηλικίας, χωρίς να κρύβουν τίποτα, να συμμετέχουν και αυτοί εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτιση τους.
          Αφήνοντας πίσω την Πανεπιστημίου, κάποια στιγμή έφτασα στο Κολωνάκι, στην οδό Σκουφά πιο συγκεκριμένα. Προς έκπληξη μου κάποιες από τις καφετέριες ήταν γεμάτες, όπως ένα φυσιολογικο κυριακάτικο απόγευμα. Λίγες ώρες μακρυά από την ψήφιση ενός σχεδίου διάσωσης που θα μας έριχνε πιο βαθιά στην άβυσσο, απ'έξω ο κόσμος να διαδηλώνει και να έρχεται αντιμέτωπος με τα δακρυγόνα των ΜΑΤ και εκείνοι αμέριμνοι να χαλαρώνουν απολαμβάνοντας το απογευματινό καφεδάκι τους. Μα δεν έχουν συναίσθηση του τί συμβαίνει, αναρωτήθηκα.
           Τέλικώς, φτάνοντας στο Μοναστηράκι και ενώ ήταν ήδη αρκετά αργά σκέφτηκα να προχωρήσω προς το Σύνταγμα, από την Ερμού για να δω πώς ήταν και εκεί τα πράγματα τη δεδομένη στιγμή· μάταια όμως, λίγα μέτρα μετά την Καπνικαρέα, η πρόσβαση στο Σύνταγμα ήταν αδύνατη καθώς μια περίμετρος δακρυγόνων έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψω και εγώ μαζί με πολλούς άλλους την προσπάθεια μας.
           Μετά από κάποια ώρα έφτασα σπίτι μου, με πρώτο μου μέλημα να ανοίξω την τηλεόραση καθώς πλησίαζε η στιγμή της ψηφοφορίας στη Βουλή. Προς έκπληξη μου, βλέπω εικόνες καμμένων κτηρίων στα κανάλια, πράγμα που με μπέρδεψε καθώς πριν λίγη ώρα και εγώ στο κέντρο των γεγονότων βρισκόμουν και δεν είδα αυτή την κατάσταση. Παρατηρώντας πιο προσεκτικά όμως, είδα ότι οι εικόνες που προέβαλλαν τα αγαπημένα μας ΜΜΕ ηταν οι ίδιες, τα ίδια κτήρια στη φωτιά, οι ίδιες τράπεζες. Μέσα σε αυτό το κλίμα καταστροφής ξεκίνησε και η ψηφοφορία· στην αριστερή μεριά της οθόνης οι βουλευτές να λένε ΝΑΙ σε όλα, και στη δεξιά τα συγκεκριμένα κτήρια να καίγονται αυξάνοντας το μέγεθος της προβαλλόμενης τρομολαγνείας.
           Κλείνοντας, απ'ότι φαίνεται οι Βο(υ)λευτές, οι ομάδες καταστολής και τα Μεσα Μαζικης Παραπλάνησης δεν θα βρουν κανέναν αναρχικό αντιμέτωπο, αλλά τον απλό κόσμο, τον κόσμο που (εν μέρει) ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι δεν έχει μέλλον. Και ναι δυστυχώς χάθηκαν τα καταστήματα και οι δουλειές του κόσμου, αλλά δεν είδα καμία ανάλογη αναφορά σε κανένα ΜΜΕ, ούτε για τα όνειρα μας που καταστρέφονται καθημερινά, ούτε και για το μέλλον μας που καίγεται και σιγοσβήνει μέρα με τη μέρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου