Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

The secret. . .

Το Μυστικό κληροδοτήθηκε μέσα από τους αιώνες, και ήταν πολλοί εκείνοι που το πόθησαν, το επιβουλεύτηκαν, το έκλεψαν και το αγόρασαν με αντίτιμο τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το προαιώνιο Μυστικό ήταν προσβάσιμο σε κάποιους ανθρώπους -εφευρέτες, επιστήμονες, θεολόγους, επιχειρηματίες, στοχαστές, καλλιτέχνες- κι ανάμεσα σε αυτούς που κατανόησαν τη θαυματουργή δύναμή του συγκαταλέγονται ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Πλάτωνας, ο Γαλιλαίος, ο Μπετόβεν, ο Έντισον, ο Κάρνεγκι, ο Αϊνστάιν, ο Μπλέικ. Τώρα το Μυστικό αποκαλύπτεται σε όλο τον κόσμο.



Ψάχνοντας κάτι στο διαδίκτυο μου ήρθαν στο νου τα παραπάνω λόγια από τον πρόλογο ενός αρκετά γνωστού βιβλίου που είχα διαβάσει και σκέφτηκα να αναφέρω συνοπτικά το περιεχόμενο για όσους δε το γνωρίζουν. Ο πρόλογος είναι από το βιβλίο The Secret της Rhonda Βyrne. Ουσιαστικά στο βιβλίο αναφέρει αυτό που συνοψίζει ο Paulo Coelho σε δύο μόνο φράσεις « Τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα και όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει ό,τι επιθυμείς». Πιο συγκεκριμένα στις σελίδες του βιβλίου η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι από την αρχαιότητα ακόμα υπήρχαν λίγοι, οι οποίοι γνώριζαν το "μυστικό του κόσμου".Τη δύναμη της έλξης δηλαδή όπως την αποκαλεί εκείνη.
Υποστηρίζει ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας αφού το προκαλούμε και το ελκύουμε με τις σκέψεις μας. Για όλους τους τομείς της ζωής μας ισχύει αυτό "το μυστικό". (που μεταξύ μας δεν είναι τόσο μυστικό πια, αφού κυκλοφόρησε σε βιβλίο, documentary, καθώς και η ίδια η συγγραφέας μίλησε στην Oprah για αυτό, τέλοσπάντων.) Ισχυρίζεται ότι ανάλογα με τη στάση μας, θα διαμορφωθεί η ζωή μας και η ποιότητα της, αφού οι σκέψεις μας, θετικές ή αρνητικές, μετουσιώνονται σε πράγματα. Το βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα "εγκώμιο" στον οπτιμισμό λέγοντας ότι τα "δεν" που βάζουμε μόνο καλό δεν κάνουν εφόσον λειτουργούν αποτρεπτικά ως προς το πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα. Η συγγραφέας προτρέπει τον κόσμο να σκέφτεται θετικά και να φαντάζεται τον εαυτό του σε μία ενιαία εικόνα με το αντικείμενο του πραγματικού του πόθου, όποιο και αν είναι αυτό, και όπως ισχυρίζεται το σύμπαν θα φροντίσει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να φτάσει στα χέρια του.

Γύρω από το βιβλίο πάντως έχουν γίνει πολλές συζητήσεις και οι απόψεις για αυτό διίστανται. Υπάρχουν πολλοί που το έχουν διαβάσει οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το βιβλίο άλλαξε τη ζωή τους και  χάρη σε αυτό πέτυχαν ακατόρθωτους στόχους. Από την άλλη οι επικριτές λένε ότι πρόκειται για μία ακόμα  ψευδοφιλοσοφία που σκαρφίστηκε ο ανθρώπινος νους για να πλουτίσει (πράγμα που πέτυχε η συγγραφέας για να πούμε και την αλήθεια).
Ανεξάρτητα πάντως από το αν ισχύει η όχι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που σε κάνει να αναθεωρήσεις κάποιες απόψεις για τη ζωή και να αναρωτηθείς αν τα πράγματα είναι όντως όσο απλά όσο τα περιγράφει στο βιβλίο..Μήπως πράγματι για να Αποκτήσεις κάτι, αρκεί να το Ζητήσεις και να το Πιστέψεις πραγματικά; πιθανότατα δε θα μάθουμε ποτέ, αλλά έτσι και αλλιώς λίγη θετική σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, οπότε η συμβουλή για σήμερα είναι: Think Positive, it may work!

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

50 χρόνια πίσω


Λένε ότι διάφοροι τομείς της ζωής μας είναι μικρογραφίες της κοινωνίας μας, λειτουργούν ακριβώς όπως αυτή και υστερούν στα ίδια σημεία. Επομένως όταν η κοινωνία μας και το κράτος είναι τόσο διεφθαρμένα δε θα είναι τα υποσύνολα της; Πόσο μάλλον λοιπόν ο αθλητισμός και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο που από δεκαετίες ήταν μέσο αποχαύνωσης και χειραγώγησης του λαού από τους ανθρώπους που είχαν την εξουσία. Δυστυχώς η έννοια του ποδοσφαίρου σαν άθλημα σήμερα έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και εχει μετατραπεί κυρίως σε επιχείρηση, μια πολύ επικερδή επιχείρηση στην οποία ρίχνονται πολλά χρήματα και συνεπώς, δεν είναι δυνατόν οι μεγάλοι επιχειρηματίες να αφήσουν τη μοίρα των χρημάτων τους αποκλειστικά στα πόδια των ποδοσφαιριστών της ομάδας τους. Έτσι δημιουργείται η ανάγκη για παρασκηνιακά παιχνίδια.

Κάθε νοήμων άνθρωπος, οπαδός ή φίλαθλος που παρακολούθησε το χθεσινό ποδοσφαιρικό αγώνα Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού στο γήπεδο Καραϊσκάκη παρατήρησε τη σήψη και το μαρασμό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εγώ είμαι Παναθηναικός αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι αντικειμενικός, έτσι θα προσπαθήσω να αναφερθώ  πρώτα στα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά στα όσα ακολούθησαν με τη λήξη του. Αρχικά, μια ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΗ διαιτησία, με πληθώρα λανθασμένων αποφάσεων οι οποίες φαίνονταν σαφέστατα όμως ότι δεν είχαν καμία σχέση με διαιτητικά λάθη και έγιναν εσκεμμένα. Για να μην γενικολογώ όμως ορίστε λοιπόν οι αδιαμφισβήτητα αμφισβητούμενες φάσεις που αλλοίωσαν το αποτέλεσμα.

Αμφισβητούμενη φάση #1 http://www.dailymotion.com/video/xh40pm_faul-nini-ston-torosidi_sport#from=embed
Μέσα στη μεγάλη περιοχή, η μπάλα χτυπάει στο κεφάλι του Τοροσίδη και ύστερα στο χέρι του, τότε ο οπισθοφύλακας του ολυμπιακού υπό την πίεση του Νίνη πέφτει κάτω και ο διαιτητής της αναμέτρησης αντί για πέναλτι καταλογίζει επιθετικό foul υπέρ των ερυθρολεύκων.

Αμφισβητούμενη φάση #2 http://www.dailymotion.com/video/xh41ip_offside-sto-goal-tou-pao_sport#from=embed
Ενώ το score είναι 1-1 και μετά από σουτ του Gilberto silva στο όριο της μικρής περιοχής η μπάλα φτάνει στον Κατσουράνη ο οποίος προερχόμενος από κανονική θέση στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Το γκολ βέβαια ακυρώνεται από το βοηθό με offside ο οποίος πιθανότατα θεώρησε ότι οι 4 παίχτες που καλύπτουν τον διεθνή μέσο του Παναθηναϊκού δεν ήταν αρκετοί.

Αμφισβητούμενη φάση #3 http://www.dailymotion.com/video/xh41np_osfp-pao-2-1-jeabour-sto-91_sport#from=embed&start=0
Ο Ολυμπιακός επιτίθεται από τα πλάγια και βγάζει μια σέντρα, με κάποιες κόντρες η μπάλα καταλήγει στο Djebbour ο οποίος τη στέλνει στα δίχτυα από κανονική θέση, όμως ανάμεσα από το Djebbour και τον Τζόρβα είναι ο Padelic ο οποίος είναι εμφανώς σε θέση offside και επηρεάζει τη φάση και τη θέση του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού καθώς προσπαθεί και εκείνος όπως φαίνεται στο replay να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Το γκολ λανθασμένα δεν ακυρώνεται από το διαιτητή ή τους βοηθούς, και έτσι διαμόρφωσε το τελικό score στο 2-1 υπέρ του Ολυμπιακού.


Ένα άλλο ζήτημα είναι ο σχολιασμός του αγώνα από την ΕΡΤ. Ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός για την περιγραφή του αγώνα είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ. Αντικειμενικοί κατά τα άλλα δημοσιογράφοι είναι στα πρόθυρα του να ανάψουν καπνογόνα στο studio φωνάζοντας και πλέκοντας το εγκώμιο στο γκολ του  Mirallas ενώ στην ισοφάριση του Παναθηναϊκού αφήνουν όλοι να καταλάβουμε ότι κύλησε ένα δάκρυ στα πρόσωπα τους. Όμως το αίσχος δεν είναι το ότι δεν παραμέρισαν τις οπαδικές τους προτιμήσεις όσον αφορά τα γκολ, αλλά το ότι δεν εξέφρασαν καμία άποψη κάνοντας τα στραβά μάτια στη σφαγή και στα αίσχη που έγιναν κατά του ποδοσφαίρου. Αυτοί είναι οι ντροπή της αθλητικής-και όχι μόνο- δημοσιογραφίας και δεν αξίζει καν να γράψω κάτι άλλο για αυτούς.
Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήταν αυτά που συνέβησαν μετά τη λήξη του αγώνα με ορισμένους οπαδούς του Ολυμπιακού να εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο και να προπηλακίζουν κάποιους από τους παίχτες του Παναθηναϊκού οι οποίοι πήγαν άρον άρον στα αποδυτήρια, καθώς όμως και οι εριστικές δηλώσεις παραγόντων του Ολυμπιακού που όξυναν το φανατισμό μεταξύ οπαδών.
Το θέμα όμως δεν αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Αυτά τα γεγονότα υποβαθμίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς και το οδηγούν δεκάδες χρόνια πίσω. Τέτοιες συμπεριφορές είναι αιτίες για να φεύγουν παίχτες οι οποίοι ανεβάζουν το ποδοσφαιρικό επίπεδο στην Ελλάδα - ναι αναφέρομαι σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχουν έρθει στην χώρα μας, στον Djibril Cisse έναν παίχτη με αδιαμφισβήτητο ποδοσφαιρικό ταλέντο και άμεμπτο ήθος που αηδίασε με τα έκτροπα που γίνονται και αποφάσισε να φύγει το συντομότερο -. Οι ίδιες συμπεριφορές ταυτόχρονα όμως λειτουργούν και ως τροχοπέδη στην απόκτηση ξένων ταλαντούχων ποδοσφαιριστών.. όταν επικρατεί λοιπόν αυτό το χάος μέσα και έξω από το γήπεδο, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το τέλος του αγώνα, όταν ξέρει κάποιος ότι το αγωνιστικό μέρος είναι ασήμαντο και ότι η νίκη καθορίζεται από άλλους παράγοντες ποιος θα ήθελε να έρθει σε αυτή τη χώρα και να κάνει ό,τι σχετικό με αυτό το άθλημα;

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Ελινικί Γλόσα

Όχι δε με έπιασε κρίση ανορθογραφίας, ούτε απέκτησα κάποιο μαθησιακό πρόβλημα, αυτή ήταν μία πρόταση για την ελληνική γλώσσα που έγινε το 2008 και ορμώμενος από άρθρο γνωστής εφημερίδας που την έφερε ξανά στο προσκήνιο σας την παρουσιάζω. Ο Στέφανος Ματσάκης, Κύπριος γιατρός και ευρωβουλευτής -τότε- πρότεινε με εισήγηση του στον υπουργό παιδείας της Κύπρου απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας.Την ίδια πρόταση κοινοποίησε και σε όλους τους Έλληνες ευρωβουλευτές δηλώνοντας ότι θα έπρεπε να συσταθεί μια ομάδα γλωσσολόγων με στόχο τον εκσυγχρονισμό και την απλοποίηση της ευρωπαϊκής γραφής.
Πιο συγκεκριμένα στην εισήγηση του περιλαμβανόταν η κατάργηση των φωνηέντων η, υ, ω, των δίψηφων φωνηέντων ει, οι, αι και η αντικατάσταση τους από το ι, καθώς και η κατάργηση του ς  και η αντικατάσταση του από το σΩς αποτέλεσµα, η ελληνική γλώσσα θα έχει µόνο 21 γράµµατα και ένα δίψηφο, το ου. Η εισήγηση του περιλαμβάνει και άλλες μικροαλλαγές που δε χρειάζεται να τις αναφέρω γιατί πιστεύω ότι πιάσατε το νόημα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κύπριου ευρωβουλευτή οι αλλαγές αυτές θα συμβάλλουν σε μία τάση ενωτικής πορείας των γλωσσών στην ευρωπαϊκή ένωση ενώ ταυτόχρονα θα καταστήσουν τη γλώσσα πιο εύχρηστη όσον αφορά την χρήση υπολογιστή ενώ μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με δυσλεξία και άλλες μαθησιακές δυσκολίες.
Ας ξεκινήσουμε με μία πρακτική δυσκολία όμως. Έστω ότι γίνεται αυτή η τραγική απλοποίηση στη γλώσσα, τι θα συμβεί με τις ομόηχες λέξεις; θα τις καταργήσουμε και αυτές μήπως για να διευκολύνουμε κάποιους;
Και ας προχωρήσουμε στο πιο σημαντικό θέμα. Η Ελλάδα είναι μια από τις πιο γνωστές χώρες του κόσμου για την ιστορία της και για τον πολιτισμό της, μέρος του οποίου είναι και το αλφάβητο και η γραφή. Η ελληνική γραφή δεν είναι μόνο από τις αρχαιότερες της Ευρώπης και του κόσμου όπως μαρτυρούν τα γραπτά μνημεία αλλά και η πρώτη γλώσσα αποτύπωσης των στιγμών μεγαλείου του ανθρώπινου πνεύματος. Επίσης το ελληνικό αλφάβητο υπήρξε η βάση όπως παρατηρεί ο γλωσσολόγος Charles Higounet για πολλές γραφές εκτός από την ελληνική, όπως είναι οι λατινικές και οι σλαβικές. Τέλος η ελληνική γλώσσα είναι μια από τις πλουσιότερες που υπάρχουν΄ εκτός από την πληθώρα λέξεων για κάθε έννοια, πολλές επίσης έχουν αποτελέσει γλωσσικά δάνεια για άλλες χώρες. Επομένως πώς είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να προτείνουμε το ρήμαγμα και και τον εξευρωπαισμό κατά κάποιο τρόπο της ελληνικής γλώσσας στο βωμό του εκσυγχρονισμού; τη στιγμή που το φτώχεμα της γλώσσας μας θα επιφέρει φτώχεμα στη σκέψη και στον πολιτισμό μας. Μήπως όμως όλα αυτά αποσκοπούν αλλού και δεν έχουν ένα τόσο ανιδιοτελή στόχο; Γιατί όπως είχε πει και ο Γερμανοαμερικανός διπλωμάτης Henry Kissinger : «Ο ελληνικός λαός δεν κυβερνιέται εύκολα! Γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουµε βαθιά στις πολιτισµικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί». Ακριβώς για αυτό, επειδή είμαστε δυνατός λαός δεν πρέπει να "συνετιστούμε" και να συμβιβαστούμε με ότι μας προβάλλουν, αλλά να αντισταθούμε και να διαφυλάξουμε ότι πολυτιμότερο μας έχει απομείνει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, την πνευματική μας κληρονομιά.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Μόνο την πάρτη μας!

Στην Ελλάδα του σήμερα όλοι παλεύουν για τα δικαιώματα τους που πλήττονται, το κακό όμως είναι ότι ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους και είναι ικανοί να πατήσουν επί πτωμάτων για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.Οι οδηγοί των μέσων μαζικής μεταφοράς κάνουν στάσεις εργασίας καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη μετακίνηση των πολιτών. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να διεκδικήσουν την επαναφορά του μισθού τους στα προηγούμενα ανθρώπινα επίπεδα αλλά και τη μείωση των εισιτηρίων/καρτών, ενδιαφερόμενοι και για τους πολίτες όπως ισχυρίζονται. Εάν ίσχυε όμως αυτό και η κίνηση τους δεν ήταν μόνο συμφεροντολογική, δε θα επέλεγαν αυτό τον τρόπο διαμαρτυρίας. Εάν ήθελαν να περάσουν το μήνυμα τους ώστε να διεκδικήσουν κάτι χωρίς όμως να πλήξουν τους απλούς πολίτες, δε θα πάγωναν τις συγκοινωνίες αλλά θα συνέχιζαν να λειτουργούν κλείνοντας τα ακυρωτικά μηχανήματα.
Εφόσον επιλέγουν αυτό τον τρόπο όμως, μόνη λύση μεταφοράς τα ταξί. Προφανώς τα ταξί επωφελούνται από αυτή την κατάσταση αφού λόγω του κυκλοφοριακού χάους που δημιουργείται από την απουσία μμμ μεγιστοποιείται το κέρδος τους ακόμα και από την ελάχιστη διαδρομή. Άρα εφόσον κάνουν μεγαλύτερο τζίρο και οι απεργίες των μμμ τους φαίνονται θεόσταλτο δώρο, ποιος ο λόγος να πραγματοποιήσουν κάποια απεργία όπως κάνανε πέρυσι τέτοια περίοδο ; Όταν όμως θα γίνει πάλι κάποια αύξηση φορολογίας στα ταξί τότε θα κάνουν απεργίες και θα ζητούν τη συμπαράσταση και την κατανόηση του κόσμου.


Από την άλλη οι περιπτερούχοι σε όλη τη χώρα ζητάνε αύξηση στην τιμή κάποιοων προϊόντων όπως τα τσιγάρα γιατί το κέρδος που έχουνε από αυτά είναι μηδαμινό αρνούμενοι σε πολλές περιπτώσεις να τα πουλήσουν. Κανείς δεν τους αδικεί προφανώς, αλλά σε μία τέτοια περίοδο όπως αυτή, που η μέση οικογένεια φυτοζωεί και μετράει μέχρι και το τελευταίο ευρώ, το να ζητάνε αύξηση ενός προϊόντος που πια έχει μπει για τα καλά σε πολλά σπίτια μου φαίνεται εγωιστικό και καθόλου λογικό. Ειδικά μετά από τις τόσο μεγάλες αυξήσεις που έχουν δεχθεί τα τσιγάρα τα τελευταία χρόνια.
Τέλος όμως έχουμε όμως και τους γιατρούς του ΙΚΑ οι οποίοι στο όνομα της κόντρας τους με το Υπουργείο Υγείας και τον Υπουργό Υγείας Κ. Λοβέρδο ψηφίζουν τη μία 24ώρη απεργία μετά την άλλη και φυσικά οι επιζήμιοι είναι πάλι οι απλοί πολίτες οι οποίοι βλέπουν τα ραντεβού τους με το ΙΚΑ να ακυρώνονται συνεχώς και κυριολεκτικά να μη βρίσκουν την υγειά τους.
Το συμπέρασμα είναι ότι έχουμε οδηγηθεί σε τέτοιο σημείο από τις περιστάσεις, όπου ο καθένας κοιτάει ΜΟΝΟ το δικό του συμφέρον ενώ ταυτόχρονα οι μόνοι που πλήττονται είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι τίποτα από τα ζητούμενα τους δε θα επιτευχθεί με αυτό τον τρόπο. Για να να κερδίσουν κάτι από αυτά, τα οποία στην πραγματικότητα δικαιούνται, χρειάζεται μια συντονισμένη προσπάθεια από όλους. Προφανώς και ακούγεται ουτοπικό στην κατάσταση που βρισκόμαστε τη δεδομένη στιγμή, αλλά για μια φορά, έστω και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο Έλληνας πρέπει να αφήσει τη νοοτροπία που βάζει τον εαυτό του πάνω από όλα και να προσπαθήσει συλλογικά για τα δικαιώματα του.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Ελληνική περίθαλψη

Είναι γνωστή στους περισσότερους νομίζω η κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά νοσοκομεία καθώς και η ποιότητα της περίθαλψης που παρέχεται σε αυτά. Αυτά τα φαινόμενα όμως γίνονται πιο πολύ αντιληπτά σε οποιονδήποτε ,άτυχο, που χρειάζεται να πάει  στο νοσοκομείο για κάποιο λόγο. Θα σας αφηγηθώ λοιπόν όσο πιο σύντομα μπορώ τη σημερινή μου εμπειρία στο νοσοκομείο και τα συμπεράσματα δικά σας. Αρρώστησα και εγώ σαν άνθρωπος και πήγα σε ένα γνωστό Αθηναϊκό νοσοκομείο να δεχτώ την περίθαλψη που μου αρμόζει μετά από τους τόσους φόρους που πληρώνουν οι Έλληνες για την υγεία. Πάω λοιπόν στο ΩΡΛ τμήμα έχοντας έντονο πονόλαιμο,βήχα και κάποια δέκατα. Πιθανότατα διέκοψα το γιατρό από κάτι εκείνη την ώρα γιατί έπρεπε να καταβάλλω μεγάλη πίεση και να βήξω σαν ετοιμοθάνατος για να μου κάνει μια τυπική εξέταση του μισού λεπτού λέγοντας ότι ο λαιμός μου δεν έχει τίποτα και ότι η κατάσταση μου είναι αρμοδιότητα παθολόγου. Κατεβαίνω λοιπόν στο παθολογικό έχοντας το νούμερο 72 και ενώ στον πίνακα προτεραιότητας ήταν το νούμερο 68. Εντάξει λέω, 3 νούμερα..πόση ώρα θα πάρει. Μετά από μία ώρα και τριάντα λεπτά και αφού η αίθουσα αναμονής είχε γεμίσει κάτι παραπάνω από ασφυκτικά, το νούμερο ήταν ακόμα το 69 , ενώ μισή ώρα αργότερα προχώρησε στο 70. Μέσα σε αυτές τις ώρες παρατήρησα διάφορα φαινόμενα στο νοσοκομείο. Γιατροί,να προχωράνε χαλαροί με τον καφέ τους ενώ στην αναμονή γίνεται πραγματικά πανζουρλισμός και τα άτομα που περιμένουν να εξεταστούν πληθαίνουν κάθε λεπτό, συγγενείς  ασθενών να ρωτάνε για την κατάσταση τους και οι γιατροί με σχετική χαλαρότητα και με μία αστειότητα στο βλέμμα να απαντάνε " χαλάρωσε ". Επειδή όμως  δε μπορούσα να περιμένω άλλες δύο ώρες για μια εξέταση, και με αυτά που είχα δει είχα φοβηθεί να σας πω την αλήθεια, αποφάσισα να πάω σε έναν ιδιωτικό γιατρό. Με εξετάζει λοιπόν και όταν φτάνει στο λαιμό μου, όχι δε μου λέει ότι δεν έχω τίποτα, αντιθέτως ότι είναι κατακόκκινος και ευθύνεται σε κάποιο βαθμό για την κατάσταση μου. Μου δίνει οδηγίες και φυσικά τον πληρώνω για τις υπηρεσίες που μου παρείχε και για τις οποίες ήταν ανίκανη να μου προσφέρει το νοσοκομείο της δημόσιας περίθαλψης.
Και επειδή τους τελευταίους μήνες είχα κάποια τρεξίματα στα νοσοκομεία σας διαβεβαιώ ότι αυτό δεν ήταν το μόνο κρούσμα, ούτε η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά δυστυχώς ο κανόνας.Έτσι λειτουργεί η πλειοψηφία των ελληνικών νοσοκομείων.
Με συγχωρείτε λοιπόν, για την πολυλογία και για τις άχρηστες πληροφορίες που σας παρουσίασα αλλά έπρεπε να παραθέσω αυτό το παράδειγμα για να να δείξω την τραγική κατάσταση που επικρατεί σε ακόμα έναν τομέα της χώρας μας. Ανεύθυνοι, αγενείς, ή ακόμα και ελλιπώς καταρτισμένοι ιατροί αδιαφορούν επιδεικτικά (έχοντας ξεχάσει πιθανότατα τον όρκο που έδωσαν) καθώς και ελλιπής οργάνωση και έλλειψη χώρων,οδηγούν στο συνωστισμό των ασθενών και συνεπώς στη ευκολότερη διάδοση των ασθενειών στο χώρο του νοσοκομείου. Επομένως, εύλογα γεννιούνται κάποια ερωτήματα όπως..που πήγαν τα χρήματα για τις υποδομές; , γιατί ο ιδιωτικός γιατρός έκανε καλύτερη διάγνωση από το δημόσιο; ,φταίει η έλλειψη κατάρτισής ή η στείρα αδιαφορία σε συνδυασμό με τη σιγουριά της μονιμότητας; και το κυριότερο..που είναι η ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ για την οποία πληρώνουμε ;

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Άγιος Βαλεντίνος..Τότε και σήμερα


Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η 14η Φεβρουαρίου είναι μια πρόσφατα επινοημένη γιορτή.Σύμφωνα με τις παραδόσεις όμως γιορτάζεται από την αρχαιότητα ακόμα.Στην αρχαία Ρώμη αυτή η μέρα ήταν τιμητική αργία προς τιμήν της θεάς Τζούνο,της βασίλισσας των θεών αλλά και θεά των γυναικών και του γάμου.Την επόμενη μέρα, την 15η, άρχιζε και επίσημα η γιορτή Lupercalia στην οποία τα νεαρά αγόρια έρχονταν σε επαφή με τα κορίτσια ακολουθώντας μια σειρά τελετουργικών τα οποία τους οδηγούσαν να είναι μαζί από ένα τόσο μικρό διάστημα όσο η διάρκεια της γιορτής μέχρι και να ερωτευτούν και να περάσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους.
Τον 3ο αι. μ.Χ όμως ο σκληρός αυτοκράτορας Κλαύδιος πίστευε ότι αυτά τα έθιμα έβλαπταν τους στρατιώτες, καθώς προσκολλημένοι όπως ήταν στις αγαπημένες τους ήταν απρόθυμοι να φεύγουν για εκστρατείες.Έτσι εξέδωσε διάταγμα που απαγόρευε όλους τους γάμους και του αρραβώνες στη Ρώμη.
Αυτή η απόφαση όμως βρήκε αντίθετο ένα νεαρό Ιερέα τον Βαλεντίνο ο οποίος συνέχισε να παντρεύει ζευγάρια κρυφά.Το γεγονός έφτασε στα αυτιά του Κλαύδιου ο οποίος τον θανάτωσε στα 270 μ.Χ την παραμονή της Lupercalia.Έτσι η δυτική εκκλησία μετέτρεψε μια ειδωλολατρική, παγανιστική εορτή τη Lupercalia σε γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου προς τιμή του Ιερέα, ο οποίος θυσιάστηκε για έναν τόσο ρομαντικό σκοπό.Έτσι αυτή η γιορτή διαδόθηκε με τα χρόνια και σε άλλες χώρες, μέσα σε αυτές και η Ελλάδα, όπου ήρθε το 1980.
Αυτά για την ιστορία, και επανερχόμαστε στο σήμερα, στη σημερινή έννοια της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα όλοι πιστεύουν ότι είναι η μέρα του έρωτα και των ερωτευμένων, δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Η γιορτή αυτή έχει υποστεί τέτοια διαφήμιση και εμπορευματοποίηση ώστε ίσως να είναι πιο κοντά σε γιορτή του καπιταλισμού παρά του έρωτα. For the record σύμφωνα με στατιστική η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια από τις πιο σημαντικές μέρες για τις επιχειρήσεις. Υπολογίζεται ότι ένας μέσος άνθρωπος θα ξοδέψει περίπου 50 ευρώ εκείνη την ημέρα για να αγοράσει κάποιο δώρο ή για να βγάλει έξω το έτερον ήμισυ ενώ στην Αμερική η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι η δεύτερη γιορτή μετά τα Χριστούγεννα που ανταλλάζονται οι περισσότερες κάρτες και στέλνονται οι περισσότερες ευχές.Έτσι όμως είναι τα πράγματα, 14 Φεβρουαρίου όλοι σαστισμένοι τρέχουν σε κάθε είδους μαγαζί για να αγοράσουν δώρο για το ταίρι τους και έτσι να εκφράσουν τον έρωτα και ίσως την αγάπη που νιώθουν για τον άλλον. Κλείνοντας να σας πω ένα μυστικό όμως, όταν είσαι ερωτευμένος ή αγαπάς το γιορτάζεις κάθε μέρα και το δείχνεις με τις πράξεις σου. Ο έρωτας γιορτάζεται 365 μέρες και όχι μια φορά το χρόνο.Και όχι γιατί αυτή η γιορτή είναι ενάντια στης ορθόδοξες θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, αλλά διότι ο έρωτας είναι από μόνος του γιορτή και η καλύτερη αφορμή να εξυμνούμε την αγάπη αλλά και την ίδια τη ζωή.